Sve što su prigovarali ranijoj vlasti tokom lažnih litija, sada rade na najbrutalniji način. Ne samo što su se registrovali u „stanicu policije“, i što hoće sad podzakonskim aktima da uređuju vlasnička pitanja bez sudova i dokazivanja, nego se Vlada odlučila i da arbitrira u kanonskom sporu koji traje 30 godina u Crnoj Gori. Vidjeli smo kako se završio taj spor u Makedoniji, nakon 65 godina, gdje se pokazalo da SPC ta koja je napravila raskol, svojim odlukama, a ne makedonska crkva koja se tim odlukama protivila. I sad ova vlada premijera Abazovića, odlučila je nekvalifikovanom većinom da se umiješa u taj spor, i da ona umjesto Sinoda Vaseljenske patrijaršije odlučuje.
Pa se Vlada Crne Gore (!) poziva na kanone, u članovima 2, 3, 5, 6, 11 i 13, što je protivustavno, i čista je diskriminacija ostalih pravoslavnih zajednica i njihovih vjernika, koji ukazuju na nekanonsko djelovanje SPC! Član 14 stav 2 Ustava Crne Gore jasno definiše da „vjerske zajednice su ravnopravne“ i ne postoji ni ustavni ni zakonski osnov da se ugovorom sa SPC, navedenim četiri eparhije SPC, priznaju veća prava od onih koji su propisani zakonom i koja imaju ostale pravoslavne vjerske zajednice (eparhije) u Crnoj Gori.
Umjesto da se Vlada, ograniči na svoje zakone i Ustav SPC i druge interne akte ugovorne strane, ona prihvata definicije po pravoslavnim kanonima koji se krše upravo tim „Temeljnim ugovorom“ koji prihvataju. Jer Četvrti vaseljenski sabor (451. godine) 17. kanonom regulisao je „da pri razrješenju crkvenih oblasti ima slijediti političko razrješenje zemalja.“ Istu ovu naredbu ponovio je i Trulski sabor (691. godine) 38. kanonom.
I ono malo kompromisa koji su postignuti za vrijeme upravljanja patrijarha Pavla i mitropolita Amfilohija, sa osnivanjem Episkopskog savjeta u Crnoj Gori, registracijom Pravoslavne crkve u Crnoj Gori 2016.godine i potpisivanje od strane Mitropolita crnogorsko-primirskog kao predsjednika Episkopskog savjeta PCCG, novoimenovana postava Porfirije – Joanikije su ugasili svaki atribut autonomije prošle godine na Saboru, sveli Arhiepiskopiju Cetinjsku, na nivo obične eparhije, a faktički na Parohiju crnogorsko-primorsku kojoj se iz Beograda čak smjenjuju direktori bogoslovija, i utvrdila novi tekst ugovora, da ugovor sad potpisuje Srpska pravoslavna crkva sa sjedištem u Beogradu, i to odlukom Sinoda SPC i potpisom lično od strane Patrijarha Beogradskog. Što nije bio slučaj ni u jednoj katoličkoj državi kao što je Hrvatska, a kamo li u pravoslavnim zemljama, sa istorijom pravoslavne crkve kakva je Crna Gora.
Imajući u vidu sve navedeno, i posebno pravnu činjenicu, da na današnji dan registrovano šest pravoslavnih vjerskih zajednica u Crnoj Gori, koje imaju međusoban kanonski spor, potpuno je neprihvatljivo da se Vlada Crne Gore poziva, ulazi i pogrešno tumači pravoslavne kanone na štetu pravoslavnih vjerskih zajednica koje nijesu obuhvaćene Temeljnim ugovorom.
Po takvom diskriminatorskom ugovoru će valjda Srpska pravoslavna crkva, kao jedina “kanonska” crkva, shodno Temeljnom ugovoru na koji je Vlada pristala, moći da ograničava imenovanja arhijereja i sveštenika u drugim pravoslavnim eparhijama u Crnoj Gori, izgradnju pravoslavnih crkava i manastira, jer bi ih neka naklonjena državna administracija mogla tumačiti na isti način kao ova sadašnja da bez „saglasnosti nadležnog arhijereja“ nijedna pravoslavna eparhija ne može ništa činiti. Najbolji primjer takve prakse je bilo uskraćivanje davanja saglasnosti od strane 42.Vlade Crne Gore, odnosno sprječavanje dodjele placa za izgradnju hrama u Podgorici.
Da nije ovako, pisalo bi u tim normama „odredbe ovog ugovora ne odnose na druge pravoslavne vjerske zajednice u Crnoj Gori“, ali to ne piše. Zato smo i podnijeli Pritužbu Ombudsmanu, a ne bude li to urodilo plodom i ostane li ovako, podići ćemo i Tužbu pred nadležnim sudom da se poništi ovaj neustavni, necivilizacijski i diskriminatorski akt Vlade Dritana Abazovića, i zaštite naša osnova ljudska prava i slobode.
Tekst napisao: mr Vladimir Lajović, arhijerej Eparhije Podgoričko-dukljanske Pravoslavne crkve Crne Gore