Za Antenu M piše: prof. dr Milorad Nikčević, akademik
Posljednjih dana Crna Gora je ponovo na udaru ravnogorskih vjetrova. Kao i mnogo puta dosad uzročnik nereda koji se dešavaju u njoj nalazi se van njene teritorije, u Beogradu, čija vladajuća, akademska i crkovna elita još nije prežalila granice „Velike Srbije“. Svjesni da ulazak Crne Gore u NATO dalekosežno odvaja njenu egzistenciju od „nebeske zemlje“, ipak su beogradski krugovi shvatili da im Crna Gora veoma može poslužiti za unutrašnje stvari u Srbiji. Naime, ako pogledamo dešavanja u Srbiji u posljednjih nekoliko mjeseci i povežemo ih s događajima u Crnoj Gori, shvatićemo da među njima postoji nesumnjiva povezanost.
Kad je u Crnoj Gori izglasan Zakon o slobodi vjeroispovijesti i kad je krenula „balvan i moleRban revolucija“ srpski mediji su o tome izvještavali više nego o ijednome problemu u Srbiji. Mada, kad pogledamo kako je Vučić ustrojio medijsku scenu, izgleda da je Srbija zemlja bez problema koja prebrođava sve krize. Aktiviranje najprizemnije i ratnohuškačke propagande koju je odlično izučio tokom devedesetih, kad je kao mladi dobrovoljac kod četničkoga vojvode Aleksića na okupiranoj sarajevskoj Grbavici povremeno pekao zanat na paljanskom SRT-u, najsramnijoj televiziji u povijesti, Aleksandar Vučić je uz pomoć Crne Gore skinuo sa sebe neviđen balast oko Kosova. Pritiska iz crkvenih redova od vladika koji su beskompromisni povodom Kosova, a potom i većine nacionalističkih krugova širom srpstva, predśednik Srbije mogao se osloboditi samo otvaranjem novoga fronta.
Pitanje SPC u Crnoj Gori i njegova želja da se u njegovu rješavanju postavi paternalistički omogućila mu je vraćanje poljuljane popularnosti, a pitanje Kosova gotovo da od januara do izbijanja epidemije novog korona virusa niko nije postavio. Sve to trebalo je dodatno ojačati Vučićevu poziciju uoči najavljenih izbora u Srbiji. Pritom, služeći se starom strategijom svojih političkih mentora, nevješto je glumatao ulogu bolećega legaliste koji pati za svojim narodom, ali se ne miješa u unutrašnje stvari drugih država. Onako kako se Milošević svojevremeno nije miješao u genocidne pohode Vojske RS, premda su njeni oficiri plate primali iz Beograda, tako je i Vučić sve se ne miješajući u unutrašnja pitanja Crne Gore, za crnogorske kvislinge s nekog novog platnog spiska poslao zvanični avion Vlade Srbije.
Potom je došla korona. Predśednik Srbije je u početku epidemije organizovao s doktorom Nestorovićem neviđeni kabare šou. Rakijica ubija koronu, rekao je tada Vučić, a Nestorović je srpske žene pozvao da idu u trgovinu u Milano, tvrdeći da je riječ o „najsmešnijem virusu“. Nedugo poslije toga počele su stizati crne vijesti i Vučićeve suze niz mjesta predviđena za obraze. Srbija je postala najzareženija zemlja u regionu i zemlja s najviše umrlih od bolesti izazvane novim korona virusom. Srpske vlasti su se u toj krizi odnijele katastrofalno. Građani Srbije iskazali su posljednjih dana ogromno nezadovoljstvo odnosom srpskih vlasti prema situaciji s pandemijom, a kao što čitamo posljednjih dana, Srbiji prijeti ozbiljnija politička kriza.
I baš kad se činjelo da Vučićev položaj odavno nije bio tako slab, predśednik je izvadio potonjega keca iz rukava – pitanje Srpske crkve u Crnoj Gori. Uoči svih dešavanja u Crnoj Gori koja se kulminirala 12. maja kad je sveštenstvo SPC izvelo nekoliko hiljada pristalica i time prekršilo sve epidemiološke mjere, te ugrozilo zdravstveno stanje kompletnoga crnogorskog stanovništva, srpska nacionalna televizija RTS emitovala je usred pandemije, a ponavljam – prije svih dešavanja ovđe – emisiju o protestnim šetnjama nazvanim litije i položaju SPC u Crnoj Gori. Potom se, kao osinjak, sav velikosrpski potencijal Crne Gore uzburkao i krenuo u otvoreno kršenje mjera! To je rezultiralo hapšenjem srpskih popova koji su organizovanjem okupljanja ugrozili epidemiološku situaciju u Crnoj Gori.
Hapšenje popova otvorilo je novu harangu na Crnu Goru, pa su juče i danas svi srpski mediji pisali o tome slučaju. Istovremeno dok sipaju zapaljivu retoriku o tobožnjem teroru nad Srbima u Crnoj Gori, ti isti mediji prenose Vučićeve apele da se u Srbiji ne smiju organizovati masovna okupljanja zbog epidemiološkog rizika!? Gotovo da se zaboravila katastrofa s pandemijom korona virusa, kao da su sve Vučićeve i greške njegovih poslušnika nestale preko noći, vaskolikosrpska vasiona ponovo je zabljesnula anticrnogorskim tekstovima i dezinformacijama koji spadaju u red klasičnog mrziteljskog i šovinističkog novinarstva i poziva na linčovanje.
Da paradoks bude veći – niđe u regionu Srbi nijesu bili tokom epidemije korona virusa tako efikasno zaštićeni kao u Crnoj Gori. Jer dok su vlasti u Beogradu i manjem entitetu BiH haotičnim i neodgovornim pristupom epidemiji ugrozili živote na hiljade svojih građana, od kojih, nažalost, mnogi nijesu preživjeli, crnogorske vlasti su se s krizom, zahvaljujući znanju i odgovornosti, suočile na izvanredan način, čuvajući zdravlje svih svojih građana, bez obzira na vjerska, nacionalna, politička ili kakva druga uvjerenja.
Tako su crnogorski Srbi tokom ovih teških mjeseci bili izloženi neuporedivo manjem riziku od svojih sunarodnika iz Srbije i manjega entiteta BiH.
Kampanjom koju su na veliki crnogorski duhovni praznik, Svetoga Vasilija Ostroškoga, pokrenuli militantni klirici SPC pokazali su da im, zapravo, do toga naroda kojeg su im puna usta, nije stalo ni najmanje, a da su na mig novog beogradskog sultana spremni da žrtvuju zdravlje svojih pristalica, a Crnu Goru doslovno da zapale. Svojedobno je vrsni srpski intelektualac, arhitekta i filozof, Bogdan Bogdanović izjavio: „Secite vi meni obe noge ako taj Amfilohije veruje u Boga!“ Posljednjim činom svojega besramlja Amfilohije Radović je potvrdio te riječi velikoga Bogdana Bogdanovića!
Da u Boga vjeruje ne bi svoju pastvu izložio pogibelji, a da išta ljudsko u sebi ima ne bi prizivao građanski rat i bratsko krvoproliće, nakon svega što je 90-ih godina radio po ratištima bivše Jugoslavije. Umjesto pokajanja, skrušenosti i okrepljujuće hrišćanske misli Radović već pune tri decenije za interese raznih beogradskih vlastodržaca tolkuje kako destragati Crnu Goru i Crnogorce. Taj njegov pakleni opsesivni naum posljedica je onoga u što smo se dobro dosad prilike imali uvjeriti – od ljudi se ne stidi, a Boga se ne boji!
Pitanje je za crnogorske vlasti – kako su dozvolile da Crna Gora postane debelo crijevo za sve promašaje politika srpskih vlada? Zašto su tetošenjem SPC omogućile velikosrpskim ideolozima i organizacijama da Crna Gora postane kolektor i poligon za sve njihove mračne naume? I najposlije – da li svojim građanima garantuju bezbjednost pred povampirenim ravnogorstvom koje se ovih dana sprema, a da to njegovi protagonisti i ne kriju, da provede novi juriš na Državu Crnu Goru i njene građanske, multikulturalne, sekularne i antifašističke vrijednosti?
