Cilj SPC je da Crnogorci budu stanovnici a ne narod

Na temelju ideje o razgradnji Crne Gore na plemenske opštine i autonomne oblasti, u Beogradu je nekolika dana nakon referenduma o nezavisnosti Crne Gore, 26. maja 2006. godine, odlukom Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve (AS br. 95/zap. 208) konsolidovan Episkopski savjet Srpske crkve u Crnoj Gori.

Crnogorsku državnu teritoriju derogirao je na način koji je jasno i vidljivo sugerisao smisao i očekivane rezultate. Unutar nje konstituisao je četiri episkopije i jednu Mitropoliju – cetinjsku koja treba u budućnosti da bude nadležna samo za nekadašnu podlovćensku Crnu Goru. Episkopije su: titularna Dioklitijska sa śedištem u Podgorici koja u budućnosti treba da zahvati Zetsko-bjelopavlićku ravnicu i prostore Pipera, Bjelopavlića, Kuča, Rovaca, Morače, Vasojevića i Bratonožića, Budimljansko-nikšićka sa śedištem u Beranama koja u zahvatu ima Grahovo, Nikšić, Drobnjak, Pivu i Vasojeviće, uključujući i Bijelo Polje; Mileševska sa śedištem u Manastiru Mileševi kod Prijepolja koja zahvata pljevaljsku opštinu; Zahumsko-hercegovačka i primorska sa śedištem u Mostaru koja izlazi na Sutorinu kod Herceg Novoga u dužini od 10 kilometara.

U bliskoj budućnosti namjeravaju da osnuju bokokotorsku sa śedištem na Prevlaci kod Tivta koja bi zahvatala Boku s Grbljem i barsko-skenderijsku sa śedištem u Baru koja bi zahvatala i Paštoviće.

Bio je to akt kojim su Srpska crkva i Srbija objavile da je za njih Crna Gora kao država privremeno rješenje. Onda su združene s onovremenom opozicijom napali ustavni poredak, da bi u konačnici Crnogorce preveli iz statusa naroda u status stanovnika. Litije i rezultati avgustovskih izbora 2020. godine su to pokazali i potvrdili.

OSLONAC NA UNUTRAŠNJE NEPRIJATELJE

Metode su – destrukcija državne administracije, crnogorskih političkih organizacija i medija njihovom trasformacijom u neprijatelje zemlje kojom administriraju i čije interese treba da čuvaju.

A sve to kroz – aneksiju Crnogorske crkve u Srpsku promijenjenoga imena u Pravoslavna; transformaciju zemlje u depozit tuđe arhitektonske, kulturne i duhovne tadicije; osnivanje naučnih i kulturnih organizacija, poput Matice srpske, koje će ukupnu crnogorsku baštinu tumačiti kao tuđu; promjena etničke slike useljavanjem građana iz bivših jugoslovenskih republika i napad na sve crnogorsko; osnivanje organizacija vojno-obavještajnoga karaktera – ,,Kola srpskih sestara“, crkvenih horova, pravoslavnih bratstava i četničkih organizacija koje u pogodnoj situaciji treba da se stave u funkciju odbrane interesa Srbije, čak i silom i razgradnja zemlje na autonomne oblasti i gradske opštine zasnovane na plemenskoj osnovi…

Oslonac je na političku, finasijsku, diplomatsku i obavještajno-policijsku podršku Srbije, te Srpsku crkvu i srpske političke partije u Crnoj Gori.

DESTRUKCIJA ADMINISTRACIJE, POLITIČKIH PARTIJA I MEDIJA

U Crnoj Gori se poslovično trguje nacionalnim imenom i državom kao trgovačko-osvetničkom kategorijom. Nezadovoljnici po raznim osnovama obično se proglase Srbima ili Slavjanima. Potom slijedi njihovo oglašavanje Srbije ili Rusije domovinom. A onda bezobzirno, svakoga ko im stoji na putu izdaje, nazivaju izdajnicima, a sebi slične, domoljubima.

Podstaknuti lukrativnim ponudama Beograda, nekolike godine prije referenduma o nezavisnosti 2006. godine, Liberalni savez je učinio slično. Umjesto promjene nacionalnog predznaka, proglasili su Đukanovića smetnjom uspostavljanju demokratije u zemlji, potom se usmjerili na njega da ga sruše, zaklanjajući stvarnu namjeru da sruše ustavni poredak u korist Srbije. Onda se uortačili s protivnicima suvereniteta protiv njega kao arhineprijatelja čineći, u stvarnosti, izdajući državne i nacionalne interese za novac. Godinu prije referenduma, 2005. godine, prodali su stranku za 9.700.000 eura i obustavili političku djelatnost. Taj akt je najveći zločin prema Crnoj Gori i Crnogorcima učinjen u XX vijeku, koji je, metaforički kazano, bio prvi niz ,,zakucanih eksera u mrtvački sanduk“ Crne Gore.

Nastavila je administracija posredstvom Agencija za telekomunikacije i elektronske medije, koja je bespogovorno dodjeljivala nacionalnu frekvenciju medijima iz Srbije i televiziji ,,Vijesti“, ali ne i crnogorskim emiterima. A onda, umjesto da crnogorske, kao nacionalne emitere, čak finansijski podrži ozbiljnijim iznosima da opstanu, opteretila ih je i visokim taksama za frekvencije i korišćenje repetitora, koje ovi mediji nijesu mogli platiti.

Jer se toliko novca, potrebnoga za finasiranje jednoga elektronskoga medija, na presiromašnom crnogorskom tržištu nije moglo zaradit. Tako da su se svi odreda ugasili u korist nekih 120 medija iz Srbije koji se već emituju u Crnoj Gori.

ANEKSIJA CRNOGORSKE CRKVE U KORIST SRPSKE CRKVE

Sljedovala ih je državna administracija koja je, podstaknuta iz Beograda i korumpirana, sarađivala sa vladikom Amfilohijem.

Bili su namjerili da pripreme uslove da Srpska anektira Crnogorsku crkvu i preimenuje se u Pravoslavnu, i tako riješe crnogorsko crkveno pitanje u korist Srbije.

Da ponovim argumente protiv: nije moguće transformisati jednu nacionalnu crkvu, kao što je Srpska, u bilo kakvu drugu, iz dva razloga. Prvi: nije moguće transformisati nacionalno biće jedne crkve, u ovom slučaju Srpske, u drugo, recimo crnogorsko ili napraviti neku anacionalnu vjersku zajednicu. Takav pokušaj komunističkih vlasti u Jugoslaviji, da liše Srpsku crkvu nacionalnoga znaka i svetosavskoga nacionalizma, propao je u velikome stilu. Nacionalni žar, ne samo kod jedne Crkve, nego i kod građana, ne može se ugasiti ili transformisati. Pod prijetnjom pendreka i zatvora preći će u stanje tinjanja, do prve prilike kad će se ponovo razgorjeti. Tako je bilo i u slučaju Srpske crkve i srpskih masa. Nakon četrdeset godina, devedesetih godina prošloga vijeka, taj nacionalni žar se razgorio i u Srpskoj crkvi i u masama. A onda su združeno potkopali Jugoslaviju i srušili je.

Drugi razlog: Srpska crkva je geostrateški instrument Beograda i Moskve kojim ,,drže šaku u perčin“ Crne Gore. Svim sredstvima braniće i odbraniti njen srpski karakter, privezan neraskidivim nitima za Srbiju i njene interese na Jadranu. Vanjske i unutrašnje sile, kojima se podupire Srpska crkva u Crnoj Gori, kao stožer anticrnogorske lige, dovode se u pitanje samo i jedino Crnogorskom crkvom kao kontraargumentom. Ona će, i kod vjerujućih i kod njenih poštovaoca, osnažit crnogorski identitet i konsolidovat i multiplicirat sile koje podupiru državni suverenitet. Srpska crkva biće prinuđena da koegzistira u bitno smanjenom kapacitetu, nemoćna da ugrozi državne temelje.

Amfilohije je prepredeno prihvatio da žrtvuje formu, dakle, ime Srpska i transformiše ga u Pravoslavna, ali da sačuva srpsku sadržinu crkve. Zauzvrat administracija je prepisala crkvenu imovinu površine 12 kvadratnih kilometara sa 87 manastira i oko 720 crkava Srpskoj crkvi, indirektno Srbiji.

Pokušaj da se crnogorsko crkveno pitanje riješi aneksijom Crnogorske u korist Srpske crkve, promjenom naziva Srpske u Pravoslavna crkva, podsjeća me na pokušaj Sekule Drljevića da 5.000 četnika, tokom povlačenja iz zemlje poraženih od ustaša na Ljevča polju kod Banjaluke, 1944. godine, transformiše u crnogorsku vojsku. Poraženi četnici su prihvatili da promijene oznake na kapama i prihvate Sekulu za vrhovnoga konadanta, a zauzvrat da ih žive i zdrave izvede preko teritorije NDH u Austriju.

Prethodno, zbog pregovora oko povlačenja crnogorskih četnika preko NDH, Draža Mihailović je Pavla Đurišića proglasio izdajnikom i pokušao da ga ubije. Pa je Pavle sa nekih 150 oficira samovoljno krenuo da se povlači ostavljući vojsku Sekuli. Ustaše su ih uhvatile i odvele u logor Stara Gradiška. A onda je Draža Mihailović slao dvije delegacije, koje su predvodili generali Svetomir Đukić i Miodrag Damjanović, kod poglavnika Ante Pavelića, da se dogovore ,,o uništenju četničke grupacije Pavla Đurišića“. Temeljem toga dogovora ustaše su ih pogubile.

Dok je Drljević sve četnike baš žive i zdrave prveo preko teritorije NDH. Umjesto da mu zahvale, iako je bio pod ustaškom zaštitom, četnici su ga ubili u Judenburgu, da ne bi ostao svjedok zločina koji su, prije odstupanja četnika kroz Hrvatsku, zajednički počinili Draža Mihajlović i Ante Pavelić prema crnogorskim četnicima, u logoru Jasenovac.

Svaki potomak četnika koji su preživjeli Zidani Most, a bilo ih je oko 3.800, treba da zahvali Sekuli Drljeviću što je nastao na ovome svijetu. Ali to nije tako, nego oni, posebno popovi, da se ne zamjere Beogradu, proklinju svoga spasioca Sekulu Drljevića a parostos drže i veličaju Dražu Mihailovića, neprijatelja njihovih predaka, koji je oko 150 četničkih oficira ubio na monstruozni način.

Tako i danas, mrtvoga crnogorskoga arhineprijatelja Amfilohija, takođe, da se ne zamjere Beogradu, ponižavaju upravo oni za čiji račun je od svoje domovine zločinački napravio beogradsku feudalnu koloniju i ukmetio narod. Pojedinim političarima iz administracije koja mu je to omogućila, prijete zatvorom i ugrožavaju im živote a zlotvore Crne Gore veličaju. Naravoučenije: nikad se ne može biti dovoljno dobar sluga da ne može bit i bolji.

TRANSFORMACIJA ZEMLJE U DEPOZIT TUĐE BAŠTINE

Crna Gora je postala deponija tuđe tradicije, a mi njeni čuvari. Navešću samo četiri najočiglednija od više stotina primjera.

Prvi je saborna crkva u Podgorici. Frontalna silueta Saborne crkve Hristovoga vaskrsenja u Podgorici, spregnuta s dvije kule, premošćene velikim lučnim svodom i s uvučenim portalom, ukazuje da joj je izvorište arhitekture u crkvi Manastira Đurđevi stupovi kod Novoga Pazara, koju je sazidao Simeon Nemanja oko 1170. godine. Vidljiva je spoljna i unutrašnja grandioznost koja treba da fascinira prosti svijet. Izvedena je bez umjetničkoga nadahnuća, kao primjer kolonijalne arhitekture. U kamen su uklesali namjeru da Crnu Goru pokore i anektiraju. Ona monumentalnim dimenzijama dominira prostorom i u simboličkoj ravni oličava imperijalnu ambiciju Srbije. Tako je Podgorica postala svetosavska metropola za propagandu i prikazivanje moći Srbije.

Drugi primjer je saborna crkva u Baru. Na njenoj spoljašnjosti primijenjen je raskošan scenografski koncept vrištećih boja. Ovakve crkve pokazuju namjeru da naglase jedinstvo Srbije i Srpske crkve bizarnim izgledom koji ih odvaja od okruženja. Dok pored nje, kako kakav stranac, zapitan đe se to nalazi, stoji objekat u šumadijskom stilu.

Treći primjer je plivanje za časni krst, koje je tradicionalno u Rusiji, a odnedavno i u nas se upražnjava a četvrti – 14 kopija kapele Karađorđevića, simbola propasti zemlje i nacionalnoga ugnjetavanja, sagrađenih širom Crne Gore.

U toj arhitekturi i duhovnoj praksi ne prepoznajemo svoj identitet. Zato smo obavezni da se vežemo za sopstveno crnogorsko nasljeđe i vaspitavamo nove generacije da ga od malih nogu čuvaju kao vrijednost.

NAUČNE I KULTURNE ORGANIZACIJE

Matica srpska – društvo članova u Crnoj Gori osnovano je u julu 2010. godine s ciljem proučavanja i razvijanja jezika i kulture srpskoga naroda i njegove veze sa slovenskim i drugim narodima u svijetu.

Bavi se koordinacijom naučno-istraživačkoga rada posebno u oblasti društvenih i humanističkih nauka. Obilno finansirana iz Srbije, ima bogatu biblioteku i izdavačku djelatnost knjiga povjesne naravi i literature. Svakodnevne su promocije njenih izdanja širom Crne Gore na kojima tumače crnogorsku povijest i kulturu kao srpsku. Spregnuta sa Srpskom akademijom, posebno njihovim Vizantološkim institutom, kao naučni oslonac Srbije, crnogorski prostor, kulturološki i povjesno, u udžbenicima, publikacijama, naučnim časopisima, knjigama i medijima tumači kao srpski. Temeljeći tako pseudonaučne osnove aneksije Crne Gore, kao konačnoga cilja Srbije.

PROMJENA ETNIČKE SLIKE

U Crnoj Gori živi 63.746 stranih državljana od kojih 30.930 ima odobren stalni a 32.816 privremeni boravak. Oni čine oko 10 odsto od ukupnoga stanovništva i očekuju da dobiju državljanstvo, a onda ih sljeduje i pravo glasa.

Vlada je svojevremeno zaprijetila da će preduzeti korake da to pitanje riješi na takav način. Iz biračkoga spiska, inače, namjerava da izbriše oko 40.000 naših državljana koji žive i rade vani. Tako će etničkim inžinjeringom izmijeniti nacionalnu strukturu i dovest u pitanje crnogorsku etničku okosnicu.

Dok istovremeno beogradski mediji i crnogorska vlada brutalno nasrću na Crnogorce, dovodeći im u pitanje i sam opstanak. Njihov slobodarski i odbrambeni refleks nazivaju ekstremnim nacionalizmom, čak, šovinizmom i fašizmom.

Ekstremizujući ih takvim kvalifikativima, kriminalizuju ih i označavaju kao metu s kojom se treba fizički obračunati, a u nekim haotičnim okolnostima i obezglaviti. Akteri progona Crnogoraca i svega crnogorskoga, koji su ih lišili kulturne baštine u korist Srbije, i dovode im u pitanje pravo na nacionalni iskaz, sopstvenu crkvu i jezik, podržani od ambasada nekih sila i velesila, takvo društvo aparhejda nazivaju građanskim. Crnogorcima crtaju metu i proglašavaju ih za opštega neprijatelja da bi ujedinili ljude oko aktuelne vlade. Popularnost je stekla proglasivši se zaštitnikom državnih i nacionalnih interesa bez koje nema spasa, dok predśednika tumače kao borca za državne interese.

Da bi spriječila pobunu, kao temelj aktuelne diktature, primjenjuje kontrolisano nasilje protiv crnogorskih skupova. Posebno jedan njegov oblik, funkcionalnu okrutnost, koji smo gledali na Belvederu i nedavno u Nikšiću. Tako je zemlja militarizovana protiv sopstvenih građana, a u korist okolnih država.

ORGANIZACIJE VOJNO-OBAVJEŠTAJNOG KARAKTERA

Osnivano je mnoštvo organizacija koje su podrška projektu aneksije Crne Gore Srbiji.

Tu je 19 ,,Kola srpskih sestara“, 20 crkvenih horova, 14 pravoslavnih bratstava, odnosno, četničkih organizacija i cijela Srpska crkva prostrta po svih 87 manastira i oko 720 crkava. Decenijama raspiruju i naoružavaju mržnjom građane protiv Crne Gore, Crnogoraca i manjina.

Tu su i srpske političke partije, kriminalne strukture pod kontrolom Beograda, bajkeri, organizacija Kozaka u Crnoj Gori i desetine hiljada naoružanih građana, koji su naoružani u vrijeme agresije na Dubrovnik iz vojnih magacina. U pogodnoj situaciji svi su spremni da se stave u funkciju borbe za interese Srbije, čak i silom. U takvoj situaciji, skromna brojem i skromno naoružana vojska i crnogorska policija, politički i nacionalno polarizovane, sumnjivoga su patriotizma, i nijesu ozbiljan oružani oslonac Crnoj Gori.

RAZGRADNJA ZEMLJE NA AUTONOMNE OBLASTI PO PLEMENSKOJ OSNOVI

Prije desetak dana u kotorskome parlamentu pokrenuta je inicijativa za osnivanje srpske autonomne oblasti Boka.

Podrška je došla i od Bošnjaka iz srpskoga dijela Sandžaka koji traže da Sandžak bude jedinstven i autonomna oblast. I Priština je najavila da u tom slučaju neće śeđeti skrštenih ruku. Obnavlja se i inicijativa da se Bosni, odnosno, Republici Srpskoj i Srbiji dozvoli izlazak na deset kilometara morske obale kod Herceg Novoga, tačnije u Sutorini.

Na plemenskoj osnovi osnovana je opština Zeta. Najavila je da će tražiti da se Žabljak nađe unutar njene teritorije. Obrazložili su da je Zeta bila srpska država a Žabljak prva prijestonica Crnojevićke Crne Gore. Umišljaju da su nasljednici srednovjekovne države Zete i podlovćenske Crne Gore, i tako tumače današnju teritoriju, čije je središte varošica Golubovci.

Zeta je sinonim za rijeku koja protiče kroz Bjelopavlićku ravnicu, za ravnicu ispod Podgorice i za državu koja je svojevremeno zahvatala śevernu Albaniju i svu južnu Crnu Goru, na zapadu do linije Risan – Nikšić. Današnja ravnica Zeta je bila mikrolokacija unutar onovremene Zete, a njeni današnji stanovnici su doseljenici nakon pada Crne Gore pod Turcima. Ni oni ni današnja Zeta nijesu nasljednici srednjovjekovne crnogorske države Zete. Ali njihovo tumačenje ima odjeka kod prostora naroda, što može imati dalekosežne pogubne posljedice za zemlju. Najavili su osnivanje opštine i Paštrovići sa centrom u Petrovcu, a onda će i Grbljani tražiti osnivanje opštine sa sjedištem u Bigovu, Sutomore odavno traži opštinu i juče su Kuči najavili osnivanje srpske opštine Kuči. Pitam se đe je kraj ovome? Siguran sam u haosu koji se neće dobro završiti za Crnu Goru!

Očito, Vlada u korist Srbije iznutra ruši demokratiju demokratskim sredstvima i psihološkim ratovanjem. Indoktrinacijom uvjeravaju ljude da je to najbolji način vladavine. Zloslutni slogani upereni protiv Crnogoraca i vjerskih i nacionalnih manjina završavaju na zidovima i zgradama, kao i u Njemačkoj tridesetih godina prošloga vijeka protiv Jevreja.

Već se zvecka oružjem i izriču prijetnje Crnogorcima, usput, da se i odvrati pažnju javnosti od loših rezultata ove vlasti. Posljedica je osvetnički mač nad glavama svih koji im u tome stoje na put, put otimačine i gradnje tuđega identiteta na crnogorskim temeljima.

Na opoziciju, koja je bankrotirala moralno i politički, ne možemo se osloniti. Po običaju, združena s crnogorskom inteligencijom, ona preži da naplati tuđi znoj kao u slučaju Belvedera, usput pričajući o antifašizmu i evropskim integracijama.

Tako da nam samo preostaje da ponesemo svoj krst, samoorganizujemo se i stanemo u odbranu prava na nacionalni iskaz i sopstvenu državu, u protivnom, ubrzo ćemo zažaliti kad zemlja izvjesno potone u haos u kome će i ona i mi kao narod biti dovedeni u pitanje.